Versante Sud Up Climbing #21 - εκπαίδευση

Η έννοια της εκπαίδευσης είναι τόσο αρχαία όσο και ο αθλητισμός: στην αρχαία Ελλάδα, υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα αθλητών που αφιερώνουν χρόνο σε συγκεκριμένη προετοιμασία στη disciplina τους, σε γυμναστήρια ή σε εξωτερικούς χώρους. Αλλά ακόμη και στην τέχνη της αναρρίχησης, από τις αρχές του 1900, είναι γνωστές λεπτομερείς και τεκμηριωμένες μέθοδοι για τη βελτίωση της απόδοσης σε βράχους και, πιο ευρέως, στα βουνά: από τον Paul Preuss, που ήταν προσεκτικός στα ψυχολογικά στοιχεία, μέχρι τον Eugenio Fasana που προπονούνταν με βάρη στο Forza e Coraggio στο Μιλάνο, μέχρι τις συγκεκριμένες γυμναστικές ασκήσεις του Emilio Comici τη δεκαετία του 1930, ο κοινός άξονας της προετοιμασίας για την κατακόρυφη κίνηση δεν έχει ποτέ μειωθεί, και είναι επίσης αρκετά εύκολο να εντοπιστεί και να ακολουθηθεί.

Στη δεκαετία του 1960, στις ΗΠΑ, ο John Gill ξεπέρασε όλους σε αυτό το θέμα, αναπτύσσοντας μια σχεδόν επιστημονική προπόνηση καλλισθενικής, με πολλές ασκήσεις που εισήχθησαν από την καλλιτεχνική γυμναστική, και πέτυχε εξαιρετικά αποτελέσματα στον τομέα του bouldering. Η εμφάνιση της αθλητικής αναρρίχησης σε βράχους έδωσε στη συνέχεια μια σημαντική ώθηση στην προπόνηση αντοχής, πρώτα με τη μπάρα και στη συνέχεια με την δοκό, με ατελείωτες έλξεις και κρεμάσματα με το βάρος του σώματος ή με προστιθέμενο βάρος. "Όλοι στον κόσμο κάνουν μια έλξη," έλεγαν οι Γάλλοι τη δεκαετία του 1980. Ορισμένοι ήταν σε θέση να την εκτελέσουν με το μικρό τους δάχτυλο με το χέρι τους τεντωμένο. Πόσο χρήσιμη ήταν αυτή σε σχέση με την κατηγορία είναι ακόμη προς συζήτηση...

Σήμερα, υπάρχει μια ισχυρή ανάγκη για σαφήνεια και τάξη σε έναν πολύ ευαίσθητο τομέα, όχι μόνο για τους αρχάριους αλλά και για πιο προχωρημένους αθλητές και διαγωνιζόμενους, χωρίς να ξεχνάμε την εκπαίδευση των νέων και πολύ νέων αναρριχητών. Έτσι, εδώ είναι ένα τεύχος του UP CLIMBING εντελώς αφιερωμένο στη συζήτηση για την εκπαίδευση στην αναρρίχηση, με πολλές διαφορετικές απόψεις, προτάσεις, μεθόδους, πειράματα και προτάσεις, μερικές φορές αντίθετες αλλά πάντα πολύ καλά τεκμηριωμένες. Για αυτό το τεύχος, έχουμε προσκαλέσει μερικούς από τους καλύτερους Ιταλούς ειδικούς να συνεργαστούν, από τον Alessandro Lamberti μέχρι τον Andrea Gennari, τον Tito Pozzoli, τον Roberto Bagnoli, τον Sergio Cocco, τον Fabio Palma, την Eloisa Limonta και τον Vincenzo De Luca, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς, και πολλές σημαντικές προσωπικότητες στη διεθνή σκηνή, από την Eva Lopez μέχρι τον Arno Ilgner, τον Tom Randall, τον Ned Feehally, συνοδευόμενοι από τις αυθεντικές απόψεις κορυφαίων αναρριχητών όπως ο Stefano Ghisolfi και ο Alexander Megos, χωρίς να ξεχνάμε ένα τμήμα για την ορειβασία με τον Sean Villanueva.

Έτσι, ένα τεύχος του περιοδικού που στοχεύει να είναι μια μικρή αλλά χρήσιμη συμβολή για όσους θέλουν να ενημερωθούν με μη επιφανειακό τρόπο για τις πιο πρόσφατες ιδέες και μεθόδους που σχετίζονται με την εκπαίδευση για την αναρρίχηση.

Μια συγκεκριμένη εστίαση αφιερώνεται στη θεραπεία τραυματισμών από την εκπαίδευση, με μια πυκνή και έγκαιρη παρέμβαση από την Mirella De Ruvo. Όπως πάντα, ένα ευχάριστο γενικό μέρος θα μας ταξιδέψει γύρω από βράχους, διαδρομές και σκέψεις για τον κόσμο της αναρρίχησης, απλώς για να μας θυμίσει ότι, όπως έλεγε ο Patrick Edlinger προς το τέλος της φανταστικής δεκαετίας του 1980, το ουσιώδες είναι ακόμα να "αναρριχηθούμε."